υπεκτήκω

Μ

καταστρέφω, φθείρω κάτι σιγά σιγά («τὸν σπλῆνα ὑπεκτήκει», Αλέξ. Τραλλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπ(ο)-* + ἐκτήκω «λειώνω εντελώς, καταστρέφω»].